این که دوست داشته باشد بنویسد و من بگویم حالا نه، فقط حالش را بدتر می کند و او را به نوشتن حریص تر!
درست است که دست است ولی... دل دارد، مثل همه ی دلدارها، دل داده است و دلتنگ می شود، اگر حواست به او نباشد سر از ناکجاآباد هم در می آورد!!
حالا باز هم می خواهی جلودارش باشی یا بگذاریش به حال خودش!؟!
او هم به بهشت های خدا سر زده، فرقش با تو این است که تو فقط دل داده ای و او به آن ها دست زده!
حالا دیگر می فهمی که حال او از تو بدتر است!
لااقل همین یک قلم و کاغذ بگذار مرهم دلتنگی اش باشد!
وقتی قهر می کند، قهرش هم قشنگ ست، حرف های قُلمبه سُلمبه ای می نویسد که آدم نمی فهمد می خواهد ناز کند یا دوستی اش را ابراز کند!!
چه می دانی! شاید روزی که همه سرگردانند و حیران، همین یک دست بیاید و شهادت بدهد که تو تا کجاها سیر کرده ای، دلت چه چیزهایی خواسته و چه جاهایی فقط به قصد بندگی آن ها را پس زده ای! شاید همین یک دست بیاید و شهادت بدهد که تو وقتی بر ضریح مطهر و اسم های اعظم حک شده روی آن ها دست کشیده ای، سلول به سلولت مثل معجزه لبخند زده!
به معجزه ی دست ها که ایمان بیاوری، دعایت می کنند، حتی آن زمان که در حال دعا برای دیگران هستی، آن قدر قدرت دارند که اجابت خواسته های قلبیِ نگفته ات را منعکس کنند!
پ.ن: دست هایم بزرگ شده اند ولی هنوز به همان جایزه های کودکی مثل کاغذ و قلم قانع می شوند!
