وقتی میگیم مدیون شما هستیم!
نه فقط اونجا که اگر زحمات شما نبود، معلوم نبود چه بر سر شیعه می آمد؟!
میخوام این بار به زبون خودمونی تر بگم چرا مدیون شما هستیم!؟
آقا امام صادق به اسمتون که میرسم پیش خودم فکر میکنم چرا نسبت به برخی امام ها کمتر ازتون گفته میشه!؟ چرا مثل بقیه ی امام ها یادتون نمیکنیم؟!
چرا مثل توسل به بقیه ی امام ها بهتون متوسل نمیشیم!؟
میبینم جفا کردم در حق خودم، بد هم جفا کردم، اگر متوسل به نام شما نباشم که گره ام به دستان شما باز نشه!
من مدیونم به شما!
که خواسته هام رو در خونه ی شما نیاوردم،
و بعد از ناامیدی حرف زدم!
من مدیونم به شما!
که تو گرفتاری ها و زمانی که صبرم تمام شده،
یاد سخن تون نیوفتادم که "عند فناء الصبر یاتی الفرج"؛
وقتی صبر تموم بشه گشایش میشه،
و بعد فقط از بی صبری دم زدم!
من مدیونم به شما!
که شما پدر باب الحوائج مون هستید
و پدربزرگ حضرت شمس الشموس
و حضرت کریمه سلام الله علیهما،
و بعد من از شما کمتر حرف زدم!
من مدیونم به شما!
که شما رو امام رضا در مقام امام،
دلسوز از پدر
و همچون برادری همسان
و از مادر مهربان تر
تعریف کردند،
و من حتی در همین حد که حرف رو تمام کرده، شما رو نشناختم!
و من مدیونم!
مدیون پسر حضرت علی و حضرت زهرا!
من مدیون امام غریب مدینه ام!
که مانند مادر در کوچه ها...
آه...
امان از کوچه و غریبی و ...!
پ.ن: امام خوبم!
به من اذن بدید که بیشتر از محضرتون استفاده کنم!
