دستم بگیر و مرا سر به زیر کن!

در اتاقک تفتیش، صدای گریه دختربچه ای از پشت سرم نگاهم را برگرداند!

نگاهش کردم، نگاهم کرد!

دست کشیدم روی سرش، فهمیدم گم شده است، خوب می دانم حال گمشده ها چگونه است؟!

گفتم نگران نباش مادرت هم حتما نگران و دنبال توست! به یکباره آرام گرفت و انگار دلش قرص شده باشد دستش را به دستم داد

تا به مرحله ی تفتیش برسیم از او پرسیدم اسمت؟

گفت: رقیه!

به یکباره همه جا دور سرم چرخید و آسمان روی سرم خراب شد

یا رقیه جان بحق غریبی ات در شام، این گمشده را به پدر و مادرش برسان!

از تفتیش گذشتیم و من دوست نداشتم تنهایش بگذارم

ولی عراقی ها اصرار داشتند او را از من جدا کنند!

همانجا بود که تازه فهمیدم دخترک ایرانی نیست ولی چه چیزی ما را به هم وصل کرده بود قطعا جز مهری نبود که والدینش را به نام گذاری رقیه ترغیب کرده بود و من را با شنیدن نام رقیه منقلب! و این را حتی پیش ازینکه نامش را بپرسم بین مان حس می کردم!

حتی دوستم میگفت: چه عجیب که تا تو را دید آرام شد!

و حتی عجیب تر اینکه من فکر می کردم او حرفهای من را میفهمد که با آرامش به من نگاه می کند و اصلا خبری از این حرفها نبود!

 وقتی از هم جدا شدیم وقت اذان بود، زیر آسمان نجف از حضرت پدر خواستم که پدر و مادرش پیدا شوند، دلم قرص بود که پدر حقیقی اش هوایش را دارد و تازه اینها که دور و برش هستند به کودک محبت می کنند و دستش را ول نمی کنند، امان از روزی که شامیان...

لا یَوم کَیَومِکَ یا اباعَبدِالله.

پ.ن: قطعا حواست به ماست، یا حضرت ابوتراب بحق رقیّه!