خزان گرفته، باغ سبز آرزو!

فصل بهار آمد و رنگ بهار نیست

اُردی جهنم است زمانی که یار نیست

علیرضا بدیع

بهار فصل نیست، مسیر عبور شماست که شکوفه می دهد!

اضطراب به دلم می افته

به ساعت نگاه می کنم

بغضم می گیره

خدایا...

کاش می دونستم الآن کجایی!؟

پ.ن 1: دلی که منتظره، هر جایی و هر چیزی، بهانه ی خوبی برای گریه کردنش می شه!

پ.ن 2: بذار از عُمق این قلبِ پُر از عشق، واسه زخم های تو مرهم بیارم!

پ.ن 3: کاش بغض هامون کاری کنند!

پ.ن 4: داشتن تو فقط داشتن تو نیست، داشتن خیلی از چیزهاست؛ اصلاً داشتن همه چیز است!

برای تموم حرف هایی که می زنیم مسئولیم!

وسط شلوغی بازار بی مقدمه دمق می شوم!

وسط مهمانی ها هیچ چیزی سرگرمم نمی کند!

هر کاری می کنم انگار یه کار نیمه تمام دارم که تا به پایان نرسانمش دلم آرام نمی گیرد!

سر هر کار و حرف پیش و پا افتاده ای عذاب وجدان رهایم نمی کند!

و هزار و یک گیر و گرفتاری که اصلا نمیدانم از کدامش باید حرف بزنم!

مولای من، فدایتان شوم؛

اصلا برای غربتتان باید خون گریه کرد!

مایی که نداریمت و راست راست راه می رویم!

پ.ن 1: از کودکی ادبیات هرز نداشتم و تمام تلاشم بود حرفی نزنم که نتوانم پایش بایستم!

پ.ن 2: اصلا مگر می شود یک جان داشت و جز برای شما، قربانی اش کرد!؟

بهار مردمان نزدیک است!

سلام علی ربیع الأنام

بگذاریم وجودمان نسیم بهار را بچشد، مباد که با آمدن بهار نشناسیمش!

آری، بهار مردمان نزدیک است.

دقایقی در محضرشان باشیم

زمانی که در کلاس، استاد به شاگردانش گفت: "به درسهایی که می دهم خوب گوش کنید و نکته ها را خارج کنید..."
ما به دنبال مسائلی بودیم که فکر می کردیم، اولین افرادی هستیم که آن ها را کشف و استخراج می کنیم! ولی بعدِ پایان درس فهمیدیم که این سخن، قوّت قلبی بود برای ما، که اگر جز این بود تمام کلاس سکوت محض می شد!

مولای ما، امروز از کلاس درس شما نکته برداشتم و سکوت را شکستم! و این بار همین نکته بود که قوّت قلب بود برای ما منتظران!
چه نکته ی ظریفی بود که فرمودید: وَ عَینِک فی عِبادِک... و چشم تو در میان بندگان تو...

شب ظلمانی غیبت، با ماهِ وجود تو، سحر می شود!

​ماه من!


وقتے تو را با چشم غیرمسلّح نیز، مے توان رؤیت کرد،


روزه ے سکوت،


بر ما حرام است!


آن قدر مے گوییم و مے شنویم از تو، کہ در قلوب دیگر مردمان نیز، رؤیت شوے!


کہ مسلمان را تک خورے در افطارِ عید، مرام نیست!

• با تشکر از استاد بزرگوارم
  

سال نو معنوی

قبل از شب های قدر،

ما باید قدر بدانیم!

و بعدِ آن، او!

وقتش رسیده، به رسم هر سال نو، بخوانیم:

یا مقلّب القلوب و الابصار

یا مدبّر الیل و النهار

یا محوّل الحول و الاحوال...

به "حوّل حالنا" که می رسیم، می بینیم حالمان خوب است؛ خیلی بهتر از بهترین!

و ادامه می دهیم، ثبّت حالنا؛ ثبّت قلوبنا؛ ثبّت أبصارنا علی الرمضان.

با تشکر از استاد بزرگوارم

قضای حتمی پروردگار

​تمام سال رمضان است!


روزه اش غیبت؛


افطارش ظهور!


و بی شک، تو تنها شبِ قدر آن هستی!

که گر به درک حضورت نائل شویم، تقدیر یک سال نه! تمام عمرمان به خوبی رقم می خورد!



مولا مهدی جان! 
حال که از همان ابتدا، شیرینی خلقتتان را، مزمزه کرده ایم؛ بجا نیست هر آن، نه تنها شب قدر، مرور کنیم قضای حتمی پروردگار را، درباره شما؟
!

همان قضایی که مقدّر ساخته: مِن الأزل الی الأبد.