دیر زمانی ست که بارانی ام!

همه تعجّب می کنند، اصلا باورشان نمی شود که من این قدر خوب یادم مانده باشد...

می دانی! راز عجیبی ست؛ بین خودمان باشد! من خیلی چیزها را از کودکی مرور می کردم، بارها و بارها...

مثل همان تابلو فرش خانه ی پدربزرگ؛ حتی از زمانی که قرآن خواندن را به خوبی نمی دانستم و حتی از زمانی که فتحه و ضمه و کسره ی آن تابلو فرش قرآنی را درست ادا نمی کردم، حتی از آن زمان که نمی دانستم قرآن نور است و شفاست و بدون اینکه بدانم چطور دوا، بیمار را شفا میدهد، قرآن هم درست می نشیند همان جا که باید بنشیند، حتی اگر ندانم اثرش چیست و چگونه است، حتی اگر معنی اش را ندانم، شوخی که نیست کلام خداست؛

آن سخن کز دل برآید

لاجرم بر دل نشیند

پس با اینکه نمیدانستم معنی "إِنَّ أَکرَمَکُم عِندَاللّهِ أَتقَاکُم*" چیست؟ معیار خوبی انسان ها را به تقواشان سنجیدم نه نسب و جایگاه شان! چون این را آموخته بودم!

حالا دیگر خیلی هم عجیب نیست که من از کودکی با دو بیت شعری که برایم خوانده بودند، اشکم جاری می شد و اضطراب دیدار داشتم برای همان دوبیتی که هر بار من را می دیدند، میخواندند و این قدر خوب هم به یادم مانده است:

" جانم به فدای تو علی جان

خوش می روی ای جوان لیلا

جانم به فدات

مهلاً مهلا..."

تا همین چند سال پیش هم نمیدانستم روضه ی حضرت علی اکبر علیه السلام را برایم خواندند و چه قدر سعادت نصیبم کردند که از کودکی برای جوان امام حسین و روضه هایش اشک ریختم!

#اللهم_ارزقنا_حرم

#اللهم_ارزقنا_کربلا

#اللهم_ارزقنا_بکاء_بر_سید_الشهدا

*همانا گرامی ترین شما نزد خدا باتقواترین شماست. سوره مبارکه حجرات، آیه 13