سلام علی ربیع الأنام
بگذاریم وجودمان نسیم بهار را بچشد، مباد که با آمدن بهار نشناسیمش!
آری، بهار مردمان نزدیک است.
ماه من!
وقتے تو را با چشم غیرمسلّح نیز، مے توان رؤیت کرد،
روزه ے سکوت،
بر ما حرام است!
آن قدر مے گوییم و مے شنویم از تو، کہ در قلوب دیگر مردمان نیز، رؤیت شوے!
کہ مسلمان را تک خورے در افطارِ عید، مرام نیست!
قبل از شب های قدر،
ما باید قدر بدانیم!
و بعدِ آن، او!
وقتش رسیده، به رسم هر سال نو، بخوانیم:
یا مقلّب القلوب و الابصار
یا مدبّر الیل و النهار
یا محوّل الحول و الاحوال...
به "حوّل حالنا" که می رسیم، می بینیم حالمان خوب است؛ خیلی بهتر از بهترین!
و ادامه می دهیم، ثبّت حالنا؛ ثبّت قلوبنا؛ ثبّت أبصارنا علی الرمضان.
با تشکر از استاد بزرگوارم
تمام سال رمضان است!
روزه اش غیبت؛
افطارش ظهور!
و بی شک، تو تنها شبِ قدر آن هستی!
که
گر به درک حضورت نائل شویم، تقدیر یک سال نه! تمام عمرمان به خوبی رقم می
خورد!
مولا مهدی جان! حال که از همان ابتدا، شیرینی خلقتتان را، مزمزه کرده ایم؛ بجا نیست هر آن، نه تنها شب قدر، مرور کنیم قضای حتمی پروردگار را، درباره شما؟ !
همان قضایی که مقدّر ساخته: مِن الأزل الی الأبد.